Kill the rich, αλλά πώς...;
Το 2019 χαρακτηρίστηκε η χρονιά του ταξικού πολέμου στον κινηματογράφο, κυρίως αν κρίνει κανείς από τις ταινίες που προτάθηκαν ή κέρδισαν Όσκαρ. Αυτό που παρατηρήθηκε είναι να γίνονται επιτυχία ταινίες που δεν παρουσιάζουν πια τους πλούσιους ως γραφικούς, ολίγον τι αστείους, περιπετειώδεις και γενικά συμπαθείς ανθρώπους, μα πλέον ως άτομα της κοινωνίας που δεν ενδιαφέρονται για τους φτωχούς αυτού του κόσμου, που τους εκμεταλλεύονται και τους κοροϊδεύουν, δείχνοντας τη διάπλατα ανοιχτή ψαλίδα ανάμεσά τους. Κοντολογίς, λίγο ως πολύ ξεγυμνώνονται πτυχές της πραγματικής τους φύσης. Είναι όμως ένας πραγματικός ταξικός πόλεμος; Ή πρόκειται για μια ταξική κριτική με ελάχιστα ή και καθόλου στοιχεία πραγματικού πολέμου; “ Εάν είναι αλήθεια πως η τέχνη αντικατοπτρίζει την τρέχουσα πολιτιστική και κοινωνική κατάσταση, τότε ο κινηματογράφος αναπαριστά ένα πανίσχυρο μικροσκόπιο που μας επιτρέπει να σκάψουμε πραγματικά βαθιά και να εκθέσουμε όλες τις μικρές και ενίοτε δυσάρεστες λεπτομέρειες