Καλλιτεχνιστής

  ...λέγεται η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τζώρτζη Γρηγοράκη με βασικό θέμα μια εξόρυξη που δεν κατονομάζεται, σε μια περιοχή που δεν κατονομάζεται της οποίας οι κάτοικοι εξωθούνται στην εγκατάλειψη του τόπου τους. Σύμφωνα με τον ίδιο το Γρηγοράκη η πλοκή δε λαμβάνει χώρα σε συγκεκριμένη περιοχή, ούτε πραγματεύεται συγκεκριμένη περίπτωση. Η ταινία πρωτοπροβλήθηκε στην Ελλάδα στο διαδικτυακό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έφτασε όμως στο ευρύ κοινό το φετινό καλοκαίρι. Και όπως πεισματάρικα συμβαίνει με κάθε έργο τέχνης, αυτό νοηματοδοτήθηκε από το ελληνικό κοινό, υιοθετώντας τη στολή του αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Ακόμα και σημαντικό μέρος των γυρισμάτων πραγματοποιήθηκε σε δάσος της Χαλκιδικής. Η ταινία βασικά χρησιμοποιεί με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο αντιθέσεις. Η υπόθεση ξεκινάει με το γιο του Νικήτα να έρχεται στο ετοιμόρροπο σπίτι του μετά το θάνατο της γυναίκας του Νικήτα και μητέρας του γιου. Η σύγκρουση είναι άμεση, καθώς ο γιος διεκδικεί το μερίδ

 Οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν είναι λίγο-πολύ γνωστές σε όλους. Όλη η περιοχή στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έγινε ένα καζάνι που βράζει και πλέον ξεχειλίζει, με τους ιμπεριαλιστές και τα ντόπια τσιράκια, νέα και παλιά, να δημιουργούν μια ασύμφορη κατάσταση για τους λαούς της περιοχής. Τις προηγούμενες δεκαετίες, εξ αιτίας των πολέμων και της εξαθλιώσης της χώρας, πολλοί Αφγανοί έγιναν πρόσφυγες, μέρος των οποίων έφτασε μέχρι την Ελλάδα. Δύο τέτοιες περιπτώσεις είναι ο Ζαχίρ Ατχαρί και η Παρβάνα Αμίρι, βιβλία των οποίων έχουν εκδοθεί στα ελληνικά. Ότι η τέχνη είναι διέξοδος της φωνής των προσφύγων και γενικά της φωνής κάθε λαού είναι δεδομένο. Οι δύο αυτοί συγγραφείς κάνουν μια πολύ καλή δουλειά στην ανάδειξη των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι πρόσφυγες τόσο κατά την προσφυγιά όσο και πριν γίνουν πρόσφυγες, για τους λόγους για τους οποίους τους οδήγησαν σε αυτή την “επιλογή”. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή. Η Παρβάνα Αμίρι είναι μια νεαρή πρόσφυγας που έφτασε στη