Καλλιτεχνιστής

“Πως μας ήρθε η ιδέα να ετοιμάσουμε μια παράσταση με θέμα τις κρατικές δολοφονίες; Και σε αυτήν την περίπτωση, μας ώθησε η ανάγκη. Στη διάρκεια της Άνοιξης του 1970 ένα μεγάλο μέρος του κοινού παραστάσεων μας -σύντροφοι και συντρόφισσες που ήταν εργάτες, φοιτητές, προοδευτικοί δημοκράτες- μας προέτρεπε να γράψουμε ένα θεατρικό έργο για τη σφαγή στην Αγροτική Τράπεζα του Μιλάνου και τη δολοφονία του Πινέλι, ένα έργο που θα πραγματευόταν τα αίτια και τις πολιτικές επιπτώσεις αυτών των γεγονότων. Ο λόγος πίσω από το αίτημα αυτό ήταν η τρομοκρατική έλλειψη πληροφόρησης γύρω από το ζήτημα. Αφού πέρασε το αρχικό σοκ, τα ΜΜΕ σιωπούσαν: οι δημοσιογράφοι της επίσημης Αριστεράς, με πρώτη την εφημερίδα Ουνιτά (L’Unita), παρέμεναν εξαιρετικά προσεκτικοί και δεν προχωρούσαν πέρα από σποραδικά σχόλια του τύπου: «Το γεγονός είναι ανησυχητικό», «Πόσο μυστηριώδης είναι ο θάνατος του Πινέλι, κατ’ αυτόν τον τρόπο θα παραμείνει τυλιγμένη στο μυστήριο η σφαγή στις τράπεζες». Όλοι περίμεναν «να χυθεί άπλετο

Ο καθηγητής Σαϊμπάμπα είναι ένας αγωνιστής καθηγητής, που βρίσκεται φυλακισμένος με την κατηγορία των σχέσεων με το παράνομο Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (μαοϊκό). Πρόσφατα, και παρά τη φυλάκισή του και την κατά 90% αναπηρία του, κυκλοφόρησε το βιβλίο του “Why do you fear my way so much?” με ποιήματα και γράμματα από τη φυλακή στα αγγλικά, από τις εκδόσεις Speaking Tiger Books. Είναι μαζί με το Βαραβάρα Ράο (με το Captive Imagination), από τους ελάχιστους συγγραφείς και ποιητές, των οποίων τα γραπτά της φυλακής κυκλοφορούν όσο αυτοί βρίσκονται έγκλειστοι. Αντιγράφοντας από την έκδοση: «Το απόγευμα της 9ης Μαΐου 2014, ένα αστυνομικό απόσπασμα σταμάτησε ένα αυτοκίνητο στο Δελχί και τράβηξε έξω έναν άνδρα σε αναπηρικό καροτσάκι, στο δρόμο του για το σπίτι από τη δουλειά. Στάλθηκε στο Ναγκπούρ, όπου συνελήφθη υπό την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για την Αποτροπή Παράνομων Δραστηριοτήτων, το δρακόντειο αντιτρομοκρατικό νόμο. Το αμαξίδιό του καταστράφηκε καθώς τον τραβούσαν να λογοδοτήσει κα

Ο αγώνας των Ιρλανδών για ανεξαρτησία από το βρετανικό ιμπεριαλισμό είναι ένας αγώνας με μακρά ιστορία. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα παραμένει αδικαίωτος, αφού η Ιρλανδία είναι μια χώρα εξαρτημένη από το «στέμμα», ενώ ένα κομμάτι της, η Βόρεια Ιρλανδία, παραμένει ακόμα υπό αγγλική κυριαρχία. Ο αγώνας αυτός έχει αποτυπωθεί, προφανώς, στις τέχνες τους και στη μουσική τους, αφού ένας άτυπος εθνικός τους ύμνος είναι το The Fields of Athenry, που αναφέρεται στο μεγάλο λιμό του 1845-1851. Αν και πολλοί μπορεί να γνωρίζουν ότι το τραγούδι είναι παραδοσιακό, στην πραγματικότητα είναι αρκετά πρόσφατο, αφού γράφτηκε τη δεκαετία του '70 από τον Pete St John. Έκτοτε έχει τραγουδηθεί από δεκάδες καλλιτέχνες, ενώ ακούγεται ακόμα και στα γήπεδα, ειδικά από τους Σέλτιξ, αλλά και από άλλες ομάδες με διάφορες παραλλαγές. Η ιστορία, αν και περιλαμβάνει φανταστικά πρόσωπα, βασίζεται σε πραγματικές καταστάσεις. Πρόκειται για την ιστορία ενός άνδρα που στέλνεται στις φυλακές στην Αυστραλία, επειδή έκλεψε