Καλλιτεχνιστής

Πολύ δημοφιλείς σε πολλά εκατομμύρια θεατών είναι οι ταινίες με υπερήρωες, το ενδιαφέρον για τις οποίες έχει επανέλθει την τελευταία δεκαετία· παρ'όλο που λίγο ως πολύ, και οι ταινίες και τα αντίστοιχα κόμιξ ήταν βασικό παρακλάδι της αμερικανικής μαζικής κουλτούρας εδώ και πολλές δεκαετίες. Έχει λοιπόν κάθε λόγο η κινηματογραφική βιομηχανία του Hollywood να περνάει μέσα από αυτές την πιο σκληρή της προπαγάνδα. Ενώ αντίστροφα για να το καταφέρει πρέπει να δημιουργεί blockbuster ταινίες (δηλαδή υψηλού προϋπολογισμού και θεαματικότητας) ώστε να φτάνουν εύκολα στο ευρύ κοινό και με τρόπο ...λεπτό τα έργα και τα μηνύματά τους. Ένα από τα συνηθέστερα μοτίβα που εμφανίζονται σε αυτές τις ταινίες, είναι τα λεγόμενα ηθικά απόλυτα. Πρόκειται για ένα μοτίβο με μακραίωνη ιστορία στη λογοτεχνία, συσχετιζόμενο με τη θρησκευτική αντίληψη περί καλού και κακού, κάτι που άρχισε σιγά-σιγά να εκλείπει από το 19ο αιώνα και έπειτα. Μιλάμε δηλαδή για την περίπτωση που υπάρχει ο πρωταγωνιστής και ο α

Από τις 29 Ιουνίου ο κόσμος του σκίτσου είναι μερικές μολυβιές φτωχότερος, αφού ένας από τους δημοφιλέστερους παγκοσμίως σκιτσογράφους, ο Guillermo Mordillo ή σκέτο Mordillo μας άφησε σε ηλικία 86 ετών. Ο Mordillo γεννήθηκε στην Αργεντινή το 1932 και από μικρό του άρεσαν το ποδόσφαιρο και το σχέδιο. Η πορεία του βέβαια έκλινε προς το δεύτερο, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε όλοι. Όμως το ποδόσφαιρο και γενικά τα αθλήματα ήταν συνηθισμένα θέματα στα σκίτσα του, τα οποία χαρακτηρίζονταν από ιδιαίτερο χιούμορ. Κύριες φιγούρες ήταν τα ζώα, ιδιαίτερα ο ελέφαντας και η καμηλοπάρδαλη, που συνεχώς εμφανίζονται περιπεπλεγμένοι σε έναν ειδυλλιακό και φαινομενικά αταίριαστο έρωτα. Κι αυτό το “αταίριαστο” ήταν ακριβώς που εμφανίζεται κατά κόρον στα σκίτσα του. Έρωτες αταίριαστοι, φιγούρες αταίριαστες στο δοσμένο πλαίσιο, κλπ. Όμως ήταν και ένα σχόλιο για τη ζωή· τα ζώα εμφανίζονται πρωταγωνιστές, θιγόμενα από την ανθρώπινη ανάπτυξη, εν τέλει όμως κυρίαρχα στον αγώνα τους για επιβίωση και α

Ίσως η συζήτηση για μια ταινία 50 και πλέον χρόνων πριν να έμοιαζε να αφορά ανθρώπους 50 και πλέον χρόνων. Όμως οι ελληνικές κωμωδίες (και δη την... ασπρόμαυρη εποχή) ήταν ταινίες που έμειναν διαχρονικές, αφού εκτός από το εκπληκτικό τους χιούμορ συχνά αφορούσαν και σε θέματα και συνθήκες που αγγίζουν και το τότε και το τώρα. Παρ'όλ'αυτά ο mainstream κινηματογράφος των δεκαετιών εκείνων έδειχνε τις περισσότερες φορές την πραγματικότητα με έναν τρόπο που δεν ήταν και ο πιο ριζοσπαστικός. Χωρίς από την άλλη να σημαίνει πως δεν εκφράστηκαν και οι ανησυχίες ενός λαού σε αναβρασμό και εξαθλίωση, δύο παράγοντες που σε συνδυασμό μπορούν να ταρακουνήσουν θεμέλια. Όμως η σκληρή στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στους αγώνες και συγκεκριμένα τους κομμουνιστές και αγωνιστές φανερώθηκε ως είθισται και σε πολιτιστικό επίπεδο. Η λογοκρισία δεν ήρθε για να μείνει μόνο στη Χούντα, αλλά εκτός από τη συνέχειά της μετά το '74, ήταν βασικό εργαλείο-φίλτρο στις τέχνες και στον κινηματο