Καλλιτεχνιστής

250 χρόνια πριν. Η καθολική εκκλησία ήδη προ αιώνος έχει απαγορεύσει την καταγραφή σε παρτιτούρα ενός από τους πιο γνωστούς ύμνους εκκλησιαστικής μουσικής, του Miserere mei Deus, που παίζει κατ' αποκλειστικότητα στην Καπέλα Σιστίνα, με τιμωρία τον αφορισμό. Κι ενώ υπήρχε τέτοιος θρύλος γύρω από το τραγούδι αυτό, έγιναν και πρωτύτερα απόπειρες καταγραφής του, με άλλα αποτελέσματα λιγότερο, άλλα περισσότερο ακριβή (και την ακολουθούμενη τιμωρία). Όμως ήταν το 1770 που ο 14χρονος τότε Μότσαρτ που έκανε την πιο επιτυχημένη καταγραφή. Και μάλιστα επειδή την πρώτη φορά η παρτιτούρα του ήταν ελλιπής, πήγε ξανά να ακούσει τον ύμνο, μέχρι να τον καταγράψει με ακρίβεια. Η μεγαλοστομία του πατέρα του έκανε γνωστό το συμβάν μέχρι και στον Πάπα ο οποίος λόγω της πιστότατης αποτύπωσης (κι ίσως και των σχέσεων της οικογένειας με την αυλή) δεν τιμώρησε το νεαρό Μότσαρτ, αλλά του απένειμε τιμητικό τίτλο. Ίσως η πρώτη, μα σίγουρα η πιο γνωστή πειρατεία μουσικής πριν την εποχή των σύγχρονων μέσων κα

Είναι αλήθεια πως η είδηση για την απώλεια του Θάνου Μικρούτσικου συγκλόνισε πολλούς. Κι αυτό γιατί υπήρξε ένας από τους πιο πολυαγαπημένους Έλληνες συνθέτες. Πολλοί είναι οι λόγοι γι' αυτό. Άλλωστε το έργο του και η παρουσία του στη μουσική σκηνή της χώρας εκτείνεται σε περισσότερες από 4 δεκαετίες. Αυτό δε δείχνει μόνο το μέγεθος του έργου του και τη δυνατότητα να συνεχίζει να συνθέτει, εκεί που άλλοι σταματούν μετά από λίγους μόλις δίσκους αλλά και το πόσο αγαπητό ήταν αυτό το έργο στο κοινό. Έτσι παρέμενε αγαπητός όχι μόνο στις γενιές που πρωτογνώρισαν το έργο του τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, αλλά και σε ανθρώπους που πρόλαβαν κατά βάσει τις συναυλίες του. Κι είναι η αλήθεια πως για πολλούς από εμάς η γνωριμία με το Θάνο Μικρούτσικο έγινε τόσο μέσα από τους δίσκους των γονιών μας, όσο και μέσα από τις ποικίλλες συναυλίες. Θυμάμαι προσωπικά πως η πρώτη συναυλία που παρακολούθησα στην πόλη, ήταν δική του. Και σε μεγάλο βαθμό μέσω των συναυλιών ήταν που ερχόταν σε επαφή με

76 χρόνια ολοκληρώθηκαν το φετινό Γενάρη από τη λήξη της πολιορκίας του Λένινγκραντ, της “Πολιορκίας των 900 ημερών” από τις ναζιστικές δυνάμεις, κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για μια νίκη των Σοβιετικών που μαζί με τη λύση της πολιορκίας στο Στάλινγκραντ νωρίτερα, αποτέλεσαν στιγμιότυπα της τελικής ήττας του ναζιστικού στρατοπέδου. Για τον ηρωισμό των κατοίκων του Λένινγκραντ έχουν γραφτεί ατέλειωτες σελίδες, όμως σε μια τέτοια πολιορκία, που όλα έδειχναν να βαίνουν εναντίον των Σοβιετικών, κάθε μικρός ή μεγάλος παράγοντας, κάθε μικρή η μεγάλη βοήθεια, έπαιρνε άλλες εκτάσεις, άλλη σημασία. Μια από τις σπουδαιότερες στιγμές ήταν η εκτέλεση της 7ης Συμφωνίας του Σοστακόβιτς, της γνωστής και ως Συμφωνία του Λένινγκραντ. Η Συμφωνία ξεκίνησε ως σύνθεση πριν την πολιορκία του Λένινγκραντ. Μάλιστα μεγάλο μέρος της ολοκληρώθηκε μέρες πριν φτάσουν οι Ναζί προ των πυλών. Μας περιγράφει ο Σοστακόβιτς: “Αρχισα να δουλεύω την 7η Συμφωνία μου στις 19 του Ιούλη 1941. Τις ημερομηνίες τ