Εύρυτος, όπως λέμε ναζί

Στη χώρα το τελευταίο διάστημα γίνεται συνεχώς φανερότερο πως η κυβέρνηση και οι κρατικοί θεσμοί αντιμετωπίζουν με τελείως διαφορετικό τρόπο ζητήματα τα οποία έχουν κοινές πλευρές· ανάλογα με το τι είναι κόντρα ή σύμφυτο με τη φύση του συστήματος. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι και των γκράφιτι στο δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης από το ναζί γκραφιτά, Εύρυτο. Ενημερώνοντας σύντομα για την περίπτωσή του, τέλη Φλεβάρη ο Εύρυτος κατόπιν πρόσκλησης του δημάρχου Κωνσταντάτου εμφανίστηκε μπροστά σε παπάδες, ένστολους και άλλους “φίλους” του και έβαψε το Αθλητικό Κέντρο επί της Λεωφόρου Κύπρου με πρόσωπα από την επανάσταση του 1821. Εκεί δεν ενόχλησε κανέναν το γκράφιτι, εκεί δεν ενόχλησε κανέναν η κουκούλα. Ούτε ενόχλησαν τα ναζιστικά γκράφιτι για καμμένα τζαμιά, για την ελληνική Αγιασοφιά, για την υποστήριξη των εισβολέων στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ το Γενάρη. Και σίγουρα ούτε τα στοχάδια, ούτε η υποστήριξη του Εύρυτου από το χρυσαυγίτη Λαγό, ούτε που σε άλλο γκράφιτι καλεί τους αριστερούς να αυτοκτονήσουν ακολουθώντας την... αδερφή (όπως λέει) Άρη Βελουχιώτη. Λόγια χωρίς περιστροφές, για να ξέρουμε και περί τίνος πρόκειται.

Αυτό που θα ξέρει ο οποιοσδήποτε είναι πως η αντίθεση του συστήματος προς το γκράφιτι εκφράζεται με κάθε τρόπο, από το σβήσιμο έργων τέχνης με προοδευτικό χαρακτήρα, ως και τα πιστοποιητικά γλωσσομάθειας και το μάθημα της έκθεσης. Από μικροί μαθαίνουμε πόσο λάθος είναι να φθείρουμε ξένη περιουσία. Το γκράφιτι μπορεί να μην απαγορεύεται αυτό καθαυτό, όμως κάλλιστα θεωρείται φθορά ξένης περιουσίας. Βέβαια μόνο αν υπερασπίζεται την ελευθερία της Παλαιστίνης ή άλλα σατανικά. Αν είσαι ναζί και σε καλεί ο Δήμαρχος, συγχωρείται ο αλυτρωτισμός, η ομοφοβία και όλα τα άλλα που απαρτίζουν το ναζιστικό κουφάρι.

Εδώ είναι το ζήτημα των δύο μέτρων, δύο σταθμών. Πολλοί καλοπροαίρετα θα πουν “αυτό δεν είναι τέχνη” κλπ. Κι όμως, είναι τόσο τέχνη όσο τα σχέδια του Banksy, τα επαναστατικά σύμβολα,  τα συνθήματα (όσο αυτά έχουν τη μορφή σχεδίου). Και για αποφυγή παρεξηγήσεων, η κοινή πλευρά που αναφέρθηκε στην εισαγωγή, είναι απλά και μόνο το ότι αποτελούν γκράφιτι. Γιατί κατά τ' άλλα δεν υπάρχει άλλο κοινό. Η κυβέρνηση (και σίγουρα δεν είναι η μόνη) επιδίδεται σε κυνήγι κάθε μορφής τέχνης που αντιστέκεται ή ξεφεύγει από τα αστικά πλαίσια, βάσει του πρόσφατου τρομονόμου που επιδίωξε να περάσει σχεδόν νύχτα. Το ναζιστικό γκράφιτι δεν ενοχλεί βέβαια, είναι 100% εντός των αστικών πλαισίων. Αλλά το χειρότερο είναι πως το ναζιστικό γκράφιτι είναι κι αυτό τέχνη. Γιατί ένα έργο τέχνης δεν είναι “καλό”, δεν είναι φτιαγμένο από “καλούς”, δεν είναι για το “καλό”. Είναι σύμφυτο τόσο με τον δημιουργό του, όσο και με τις συνθήκες και τις σκοπιμότητες που το γέννησαν. Λογοτεχνία έγραφε ο Ρίτσος, λογοτεχνία έγραφαν όμως και ο Σολζενίτσιν κι ο Έζρα Πάουντ.

Κυνήγι μαγισσών με τρομονόμους λοιπόν για τους Χασέλ, εύσημα και περίοπτη θέση των έργων για τους Εύρυτους. Κανείς δεν πρέπει να εντυπωσιάζεται. Απλά όπως φαίνεται η κυβέρνηση ήθελε και καλά να τελειώνει με τη Χρυσή Αυγή, ενώ τελικά την αγκάλιασε πιο σφιχτά. Την έκανε τέχνη, προπαγάνδα, καταστολή. Ακριβώς επειδή ο φασισμός γεννιέται από το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Είναι η πιο ακραία έκφανσή του, ανασαίνει χάρη σε αυτό το σύστημα. Δε θα μπορούσαν να μη ξεμυτίζουν Εύρυτοι, ειδικά σε μια περίοδο που η φασιστικοποίηση κι η καταστολή γίνονται το πρώτο βιολί της κυβερνητικής ορχήστρας ενάντια σε ένα λαό που δείχνει πως δε θέλει να παραμείνει θεατής.