Ο Πάμπλο Χασέλ και η λογοκρισία

 

Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ξεκίνησαν οι διώξεις εναντίον του κομμουνιστή ράπερ, Πάμπλο Χασέλ. Όσο κι αν η καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική φιλολογία προσπαθεί να μας πείσει για την ανελευθερία των σοσιαλιστικών συστημάτων και την καλλιτεχνική λογοκρισία, στην πραγματικότητα είναι το ίδιο που εφαρμόζει όσα κατηγορεί.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ο Πάμπλο Χασέλ διώκεται για τις ιδέες του, για τις απόψεις του που ενσωματώνει στα τραγούδια του. Ενώ υποτίθεται πως ο καπιταλισμός “χωράει” όλες τις απόψεις, η αλήθεια είναι πως όσες είναι επικίνδυνες για το παραμύθι της ισότητας και της ελευθερίας που αναπαράγει, λογοκρίνονται με την πρώτη ευκαιρία.

Η ιστορία της λογοκρισίας στον καπιταλιστικό κόσμο έχει μια τεράστια ιστορία και μάλιστα είναι πολύ... ευφάνταστη και με ατέλειωτες εκφάνσεις ανά τον κόσμο, ανάλογα αν μιλάμε για μια περίοδο πιο... αστικοδημοκρατική ή μια περίοδο ανοιχτά φασιστική, με περιστολή ακόμη και των βασικότερων δικαιωμάτων κ.ο.κ. Και μάλιστα σημαντικό είναι να αναφέρουμε πως η λογοκρισία δεν έχει πάντα τη μορφή της νομικής δίωξης. Μπορεί απλά να κατεβάσουν κάποιου τα τραγούδια από το YouTube, το Facebook κλπ, μπορούν να απαγορεύσουν την έκδοση ενός λογοτεχνικού έργου, μπορεί η “κοινή γνώμη” να ξεσηκωθεί εναντίον μιας θεατρικής παράστασης. Η ιδιαιτερότητα της περίπτωσης του Χασέλ έχει να κάνει, μεταξύ άλλων, με το στέμμα της Ισπανίας. Φαίνεται πως συχνή κάλυψη μιας ιδεολογικής δίωξης στην Ισπανία είναι η εξύβριση του στέμματος. Όχι πως η μόνη έκφανση των δικών του τραγουδιστή είναι αυτή, αλλά σίγουρα συμφέρει το κράτος να παρουσιάζει αυτό σαν λόγο, όπως έκανε στο παρελθόν εναντίον του. Ο θεσμός της βασιλείας είναι τόσο αναχρονιστικός, που χρειάζονται αναχρονιστικοί αντιδημοκρατικοί νόμοι να τον διαφυλάξουν. Όχι πως το σύστημα τα ντρέπεται κάτι τέτοια, ούτε είναι και η επιτομή της προόδου... Όμως οι ιδέες του, δηλαδή η αλληλεγγύη που οι στίχοι του εκφράζουν προς τους καταπιεσμένους, οι δηλώσεις του για τη “συνέχιση” της λειτουργίας του συστήματος εν μέσω πανδημίας, τα κατηγορώ του ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα, ενοχλούν και μάλιστα πολύ. Κι αυτό πρέπει να σταματήσει.

Το προσωπείο της αστικής δημοκρατίας πέφτει και συνθλίβεται σε κάθε περίοδο που η όξυνση της ταξικής πάλης παίρνει τέτοια χαρακτηριστικά που είτε φαίνεται, είτε διαφαίνεται στον ορίζοντα ο λαϊκός ξεσηκωμός. Οι συνθήκες που επικρατούν στην Ισπανία, όπως και σε μια σειρά άλλες χώρες (πχ Ελλάδα, Ιταλία την άνοιξη κλπ), όπως και οι εξεγερσιακές καταστάσεις σε πολλές ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις είναι τέτοιες που όσοι καλλιτέχνες θέλουν να παραμένουν επαναστάτες, φροντίζουν να παραμείνουν η φωνή του λαού. Ο Πάμπλο Χασέλ βέβαια, δήλωσε πως και η φυλακή δε θα τον σιωπήσει, αφού αποτελεί ένα ακόμα πεδίο της πάλης. Όμως πώς αλλιώς θα κλείσεις στόματα αν δεν τα λογοκρίνεις με κάθε δυνατό μέσο; Σε κάθε περίπτωση η αλληλεγγύη προς τον Πάμπλο Χασέλ πρέπει να πάρει τέτοιες διαστάσεις που να δείξει στον ισπανικό ιμπεριαλισμό ότι οι λαοί δε θα ανεχτούν τη δίωξη και λογοκρισία των καλλιτεχνών τους.