Καλλιτεχνιστής

Έχοντας διαβάσει τις περισσότερες συλλογές κόμικς του Αρκά, αν μπορούσα να τον προσδιορίσω κάπως, τουλάχιστον προ του ‘15 (διαχωρισμός που θα εξηγηθεί παρακάτω), θα έλεγα, πως χαρακτηρίζονταν από τρία βασικά χαρακτηριστικά: α) τον, χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό, κυνισμό στην περιγραφή της πραγματικότητας και στον τρόπο που στέκονταν απέναντι σε αυτή οι ήρωές του β) την αμφισβήτηση μιας σειράς θεσμών/αντιλήψεων και συνολικά του κοινωνικού γίγνεσθαι, μέσα από μία διακριτικά προοδευτική σκοπιά, αλλά γ) με ένα στυλ που ήταν συμπαθές προς όλους. Με αυτή την έννοια, ο Αρκάς ποτέ δεν ήταν στρατευμένος, ακόμα και τις φορές που υιοθετούσε αφηγήσεις κάπως κόντρα στις κυρίαρχες σε μία σειρά κοινωνικά ζητήματα (θρησκεία, οικογένεια, ηθική σε σύγκρουση με την επιστήμη, σωφρονιστικό σύστημα και άλλα). Ποτέ πάντως, δεν είχε καθαρή πολιτική τοποθέτηση. Και δικαίωμά του. Φτάνοντας λοιπόν στο ‘15 και στην κυβερνητική ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αρκάς αποφάσισε να μιλήσει έξω από τα δόντια! Πήρε ανοιχτά θέση.

με αφορμή δύο ταινίες, Salo και Teorema Σημαντικό κομμάτι της προοδευτικής σκέψης του 20ού κυρίως αιώνα περιστρεφόταν γύρω από το ζήτημα της τέχνης και της ηθικής του καπιταλισμού. Συγκεκριμένα αυτό που θεωρούν, δίκαια, ότι τον χαρακτηρίζει, είναι η σήψη και η παρακμή/κατάπτωση. Θεωρείται πως η ανηθικότητά του αποκαλύπτεται σε όλο το φάσμα της συμπεριφοράς της αστικής τάξης και του μικροαστισμού, που δε μένει κανείς παρά να ξύσει λίγο την επιφάνεια για να δει τι ακριβώς κρύβεται από κάτω. Οι ίδιοι οι αστοί αδυνατούν να το ξεπεράσουν, καθώς μια τέτοια κουλτούρα είναι σύμφυτη με την τάξη τους στον καπιταλισμό κι απλά "υποκύπτουν", μην αντιλαμβανόμενοι αυτή τους τη θέση ως πρόβλημα, καθώς άλλωστε είναι κομμάτι της διαδικασίας αναπαραγωγής τους. Η μαζική τέχνη και κουλτούρα, από την άλλη, από συγκεκριμένους αναλυτές θεωρείται πως αποτυπώνει αυτή την ηθική και αυτό που καταφέρνει είναι να κρατά υπνωτισμένες τις μάζες. Με έναν τέτοιο τρόπο τοποθετούνται και δύο απ