Η διεθνιστική αλληλεγγύη των καλλιτεχνών μέσα από το πρίσμα μιας φασιστικής δικτατορίας
Όταν σε μια χώρα εγκαθιδρύεται μια δικτατορία, καταλύοντας κάθε πρόφαση δημοκρατίας που μπορεί να παρέχει η εκάστοτε αστική τάξη, τότε από τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα που έχαιρε μέχρι τότε ο λαός και πλέον καταργούνται, είναι η ελευθερία στην έκφραση, μεταξύ άλλων και την καλλιτεχνική. Στη χώρα μας, όλη η εφταετία της αμερικανοκίνητης χούντας χαρακτηρίστηκε από λογοκρισία ιδίως στον κινηματογράφο, τη μουσική και το θέατρο. Πολλοί καλλιτέχνες έφυγαν στο εξωτερικό, ή απαγορεύτηκε να παίζουν, ή σιώπησαν οι ίδιοι. Βέβαια υπήρχαν και περιπτώσεις που απλά δημιουργούσαν κρύβοντας μηνύματα ώστε να μην τα παίρνει είδηση η δικτατορία. Δεν είναι όμως μόνο οι εγχώριοι καλλιτέχνες που αποφασίζουν μέσα από την τέχνη τους να αντισταθούν σε μια καταπιεστική κατάσταση, όπως είναι αυτή μιας χούντας, αλλά και οι καλλιτέχνες διεθνώς. Έτσι δημιουργείται κύμα διεθνιστικής αλληλεγγύης, του οποίου οι καλλιτέχνες είναι βέβαια ένα κομμάτι, ενός λαϊκού όλου διεθνώς, που στηρίζει πνευματικά και έμπρακτα τον