Καλλιτεχνιστής

Με τρεις αυτοβιογραφικές αφηγήσεις, ο πλέον 29χρονος Εντουάρ Λουί έχει καθιερωθεί ως μια ουσιαστική φωνή στη σύγχρονη λογοτεχνία που συνδέεται άμεσα με την πραγματικότητα γράφοντας για την κοινωνική τάξη, τη σεξουαλικότητα και τη βία. Μέχρι στιγμής όλα τα έργα του Λουί έχουν διασκευαστεί για το θέατρο. Το τελευταίο βιβλίο του Λουί, «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» εκδ. Αντίποδες, είναι το πιο αμιγώς θεατρικό του, κι αυτό συνάγεται απ’ το ότι μπορεί να αποτελέσει αυτούσιο το κείμενο έναν ατμοσφαιρικό θεατρικό μονόλογο. Η λογοτεχνία του Λουί είναι πάντοτε πολιτικά φορτισμένη. Όμως στο τρίτο του βιβλίο ο πολιτικός λόγος εισβάλλει με εντονότερο τρόπο στην ιστορία του, συνδέοντας ευθαρσώς την πολιτική σκηνή με τα προσωπικά του βιώματα. Ο συγγραφέας φεύγει από το συναισθηματικά προσωπικό και επιχειρεί μια καίρια μεταστροφή της παρατήρησής του στο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον, στους παράγοντες που διαμόρφωσαν – σκότωσαν κατά τον συγγραφέα – τον πατέρα του. Σύμφωνα με συνεντεύξεις του, η αφήγησή

Στις 24 Σεπτεμβρίου πέθανε ο σαξοφωνίστας της τζαζ σκηνής, Φαρόα Σάντερς σε ηλικία 81 ετών. Ήταν μαζί με πολλούς άλλους μαύρους μουσικούς της τζαζ, στην κατηγορία αυτών που αναδείχθηκαν μια φλέγουσα περίοδο για τα πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, των μαύρων αλλά και ευρύτερα. Η αρχή της καριέρας του έγινε τη δεκαετία του '60 με τον Τζον Κολτρέιν, επίσης σαξοφωνίστα. Ο Κολτρέιν είχε μαζέψει στη μπάντα του πρωτοπόρους μουσικούς που υιοθετούσαν τις αντιλήψεις που κυριαρχούσαν στο κίνημα της χειραφέτησης των μαύρων στη μουσική τους. Ανάμεσά τους, φυσικά και ο Σάντερς. Ο ίδιος, εμφανώς επηρεασμένος από τον Κολτρέιν, με τον οποίο συνεργάστηκαν για λίγα χρόνια. Ακόμα και μετά τον πρόωρο θάνατο του τελευταίου, ο Σάντερς συνέχισε μια μουσική διαδρομή κοντινή, με ένα παικτικό στυλ που συχνά δεν καταλαβαίνεις αν στο σαξόφωνο είναι αυτός ή ο μουσικός του μέντορας. Ταυτόχρονα όμως η μουσική του ακολούθησε και τα δικά της μονοπάτια. Για παράδειγμα είναι χαρακτηριστική η ύπαρξη δύο ακραίων εκφάνσεων

Ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός είναι ένας όρος ο οποίος αρχικά χαρακτήριζε την προσπάθεια της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, μέσω της πώλησης ταινιών σε άλλες χώρες, κυρίως αναπτυσσόμενες και υποανάπτυκτες, να επιβάλει τα αμερικανικά πολιτιστικά πρότυπα σε αυτές. Προφανώς κερδίζοντας και αμέτρητα δολλάρια με την όλη διαδικασία. Όμως τώρα, παράλληλα με αυτό, παρατηρείται και μια γενικότερη μεταφορά των παραγωγών του Χόλιγουντ (και όχι μόνο αυτού, που είναι βιομηχανία των ΗΠΑ) σε χώρες που μπορεί να αναπτυχθεί οικονομική δραστηριότητα, φθηνότερη και σαφώς πατώντας το πόδι του ιμπεριαλισμού, δημιουργώντας ένα ακόμα πεδίο εξάρτησης. Βασικό στοιχείο του άρθρου είναι η οικονομική πλευρά της εξάπλωσης των ταινιών, και στο επίπεδο της παραγωγής, αλλά και σε αυτό της αναπαραγωγής τους. Η κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ είναι σήμερα η μεγαλύτερη παγκοσμίως. Κέρδισε σημαντικό έδαφος μέσα στον 20ό αιώνα και συγκεκριμένα η μεγάλη της άνοδος σε σχέση με αυτή των άλλων χωρών, υπήρξε κατά