Καλλιτεχνιστής

"Ούτε οι Ναζί δεν εκτελούσαν Κυριακές", ήταν η τραγική ειρωνεία της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη από το μετεμφυλιακό αμερικανόδουλο καθεστώς της Ελλάδας 67 τριακοστές Μάρτη πριν. Αυτός ήταν ο φόβος του ελληνικού κράτους για την αντίδραση που προκλήθηκε από την ανακοίνωση της καταδίκης του κομμουνιστή διεθνούς φήμης, που όχι μόνο ήταν συμβολική φιγούρα για το κίνημα της χώρας μας, αλλά απασχόλησε έντονα και τις τέχνες. Πράγματι, καθεμία (σχεδόν) από τις εννέα τέχνες έχει και ένα λόγο να δώσει για τον Μπελογιάννη. Ζωγραφική: ο Πάμπλο Πικάσσο ήταν από τους διεθνείς υποστηρικτές της υπόθεσης αθώωσης του Μπελογιάννη από το στρατιωτικό δικαστήριο. Μαθαίνοντας τα νέα την επομένη της εκτέλεσης, τη Δευτέρα 31 Μάρτη 1952 δίνει στη δημοσιότητα το παρακάτω σκίτσο του: Λογοτεχνία: μεταξύ άλλων, για το Μπελογιάννη έγραψε ποιήμα και ο Κώστας Βάρναλης κατόπιν της εκτέλεσης, που το ονόμασε "Οι Μπελογιάννηδες" : Χαραβγή κατεπάνω του θανάτου βάδιζεν η καρδιά σου

Από τις πρώτες μέρες του Φλεβάρη παίζει στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος το έργο του Λιβανοκαναδού θεατρικού συγγραφέα Ουαζντί Μουαουάντ, Πυρκαγιές. Πρόκειται για ένα έργο που κατά το συγγραφέα είναι εμπνευσμένο μερικώς από τη ζωή της Λιβανέζας κομμουνίστριας Σόχα Μπεσάρα. Σύμφωνα με την υπόθεση, η μητέρα Ναουάλ, πρόσφυγας, πεθαίνει αφήνοντας κληρονομιά στα δίδυμά της, Σιμόν και Ζαν από ένα φάκελο, μεταξύ άλλων. Ο φάκελος της Ζαν πρέπει να παραδοθεί στον πατέρα τους που μέχρι τώρα νομίζαν για νεκρό, ενώ ο φάκελος του Σιμόν στον αδερφό τους που μέχρι τώρα δε γνώριζαν καν την ύπαρξή του. Μέσα από αυτή την αναζήτηση των ριζών τους, καταλήγουν στον τόπο που άφησε η μητέρα τους, κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής, πιθανότατα το Λίβανο. Παράλληλα με την πλοκή αυτή, εξελίσσεται και μία άλλη, που ξεκινάει από την πρώτη εγκυμοσύνη της Ναουάλ, όπου της πήραν με το ζόρι το παιδί της, τη φυγή της από το χωριό της και την περιπλάνηση σε μια χώρα που μαστίζεται από τον εμφύλιο πόλεμο, μέχρι τη φ

Ίσως η πολιτική να μην είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτονται οι περισσότεροι όταν ακούν “Eurovision”. Κι όμως το ζήτημα στον  κατά βάση ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού είναι ότι πολύ συχνότερα απ'  ό,τι φαίνεται παίζονται σημαντικά πολιτικά παιχνίδια. Σε δύο πρόσφατες διοργανώσεις, αυτήν του 2016 και την τελευταία, του 2018, φάνηκαν εντονότερα τα πολιτικά επίδικα που κρύβονται κάθε φορά πίσω από το διαγωνισμό, κάτι που οδήγησε την κοινή γνώμη να τοποθετηθεί. Το 2016 νικήτρια ήταν η Ουκρανία με ένα τραγούδι που αφορούσε στο ζήτημα των σχέσεων των Τατάρων με το σοβιετικό καθεστώς επί γραμματείας Στάλιν. Ακολούθως, το 2018 νικήτρια ήρθε η συμμετοχή του Ισραήλ. Το αξιοσημείωτο των δύο περιπτώσεων είναι πως και οι δύο χώρες αποτελούν τα τελευταία χρόνια  σημείο στη διεθνή επικαιρότητα. Η ουκρανική συμμετοχή με ένα τραγούδι που βάλλει κατά του τότε σοβιετικού καθεστώτος, αλλά σύμφωνα με τις δηλώσεις της ερμηνεύτριας, Jamala, και κατά της σημερινής κατάληψης της Κριμαίας από τη Ρωσί