Καμία άλλη γη δεν υπάρχει όσο υπάρχει κατοχή

«Δεν έχετε κάπου αλλού συγγενείς να πάτε;» «Όχι, καμία άλλη γη, γι’ αυτό υποφέρουμε γι’ αυτήν.» Αυτός είναι ο διάλογος που έδωσε τον τίτλο στο ντοκιμαντέρ «Καμία άλλη γη», και σε δυο κουβέντες περικλείει την αυταπάρνηση, τον αγώνα για τη γη και την Παλαιστίνη, την εξαθλίωση και τις μηδενικές επιλογές, πως στην τελική δεν έχουν τίποτα να χάσουν, επειδή τα έχουν χάσει όλα. Έχουν να κερδίσουν όλη την Παλαιστίνη.

Το ντοκιμαντέρ «Καμία άλλη γη» σαμποταρίστηκε με κάθε δυνατό τρόπο, όμως βγήκε πάντα νικητής. Κανένας παραδοσιακός διανομέας δε δέχτηκε να το παρουσιάσει στις ΗΠΑ, παρά μόνο εναλλακτικά δίκτυα και κινηματογράφοι. Κι όμως, για πολλές συνεχόμενες προβολές τα εισιτήρια παρέμεναν εξαντλημένα. Κέρδισε Όσκαρ και προβλήθηκε σε φεστιβάλ που διατείνονταν για το «no politica» αίσθημά τους. Τέτοια ήταν η δημοφιλία του, που όταν ο Παλαιστίνιος Χαμντάν Μπαλάλ (ο ένας από τους τέσσερις συντελεστές του, από τους οποίους δύο Παλαιστίνιοι, δύο Ισραηλινοί) απήχθη από τις Ισραηλινές Κατοχικές Δυνάμεις, ξέσπασε διεθνώς κύμα κατακραυγής, με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί.

Το ντοκιμαντέρ μας παρουσιάζει μέσα από λήψεις επαγγελματικών καμερών και καμερών κινητών την κατεδάφιση των σπιτιών, των σχολείων, μέχρι και των παιδικών χαρών της Μασάφερ Γιάτα για να μετατραπούν σε στρατιωτική ζώνη ασκήσεων του σιωνιστικού στρατού. Διαδικασία πολυετής, που επιθυμούν να ολοκληρωθεί —παρά τις μαζικές διαδηλώσεις των κατοίκων της περιοχής— με τη χρήση στρατού, μπουλντοζών, ένοπλων εποίκων και του κατοχικού νόμου. Μάλιστα ο νόμος σημειώνει πως δεν υπάρχει χωριό εκεί. Κι αν τα κατοχικά κατάστιχα γράφουν μεταφυσικές αλλοφροσύνες, το ντοκιμαντέρ καταρρίπτει κάθε ισχυρισμό ανυπαρξίας.

Οι λήψεις δεν είναι μόνο με επαγγελματικά μέσα και σκηνοθεσία, αλλά και με ερασιτεχνικά εργαλεία, όπως είναι το κινητό τηλέφωνο του Μπάζελ Αντρά (ο άλλος Παλαιστίνιος συντελεστής). Αυτό αποτελεί την απόδειξη της εξής πολιτικής αλήθειας: κάθε πράξη της ένοπλης παλαιστινιακής αντίστασης, αλλά και της σιωνιστικής γενοκτονίας, συνοδεύεται από έναν Παλαιστίνιο που τραβάει με την κάμερα του κινητού του· χωρίς αυτή τη λήψη, ο κόσμος δε θα γνώριζε ούτε τα μισά. Όπου, λοιπόν, το υλικό κατασχόταν, όπου τα τεχνικά μέσα δεν έφταναν, διείσδυε η κάμερα του πλέον καθημερινού εργαλείου, του κινητού.

Οι δύο πρωταγωνιστές, που τυγχάνουν και συμπαραγωγοί, ο Μπάζελ Αντρά και ο Γιουβάλ Αμπραάμ, αποδεικνύουν αυτή τη διάκριση που υπάρχει μεταξύ του παλαιστινιακού και του ισραηλινού κόσμου. Ενώ ο Αμπραάμ, ως Ισραηλινός επικριτής του σιωνισμού αντιμετωπίζεται σαν εχθρός του Ισραήλ, για τον Αντρά επιφυλάσσεται χειρότερη μοίρα, κάτι πιο κάτω από κτήνος, φυλακίσεις, ανελέητο κυνηγητό, έξωση, κατεδάφιση ολόκληρου του κόσμου του, διαγραφή από προσώπου γης. Για πολλούς αυτό είναι απόδειξη πως οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι πρέπει να ζήσουν αρμονικά μαζί. Για άλλους, είναι ευκαιρία να κριτικάρουν αυτή την καλλιτεχνική σύμπνοια. Σε κάθε περίπτωση, το ντοκιμαντέρ «Καμία άλλη γη», με τρόπο που ανακατεύει και το πιο γερό στομάχι, δείχνει πως η κατοχή δε θα σταματήσει την επέκτασή της αν δεν παραβιάσει και το τελευταίο στρέμμα παλαιστινιακής γης. Ό,τι κάνουν από το 1948, αλλά και νωρίτερα.

Αυτό που αποδεικνύεται, λοιπόν, δεν είναι πως υπάρχει χώρος για «διακρατικές αγάπες», αλλά πως η ύπαρξη του Ισραήλ και η ύπαρξη της Παλαιστίνης είναι ανειρήνευτη. Το θέμα είναι αν θα καταφέρει ο αγώνας των Παλαιστινίων να ελευθερώσει ολόκληρη τη γη τους ή αν θα επιτραπεί στο σιωνισμό να συνεχίσει την ύπαρξή του και άρα και την ολοένα και αυξανόμενη κατοχή και εκτοπισμό. Αυτό που αποδεικνύεται δεν είναι ότι θα υπάρξει συνεργασία για διπλή ύπαρξη (πράγμα άτοπο), αλλά αν θα υπάρξει απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο. Η καταγραφή δεν είναι μόνο ιστορική μνήμη. Είναι κύρια η απόδειξη πως η κατοχή πρέπει να πεθάνει.