Η τρομοκρατία των Kneecap

Αλυχτούσαν τα μαντρόσκυλα του σιωνισμού, τα ελληνικά μέσα, εφημερίδες και ιστοσελίδες, με την ακύρωση της εκδήλωσης της Ισραηλινής Πρεσβείας στη ΔΕΒ Θεσσαλονίκης. Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα όταν η Αντανία Σίμπλι αποκλειόταν από το Φεστιβάλ Βιβλίου της Φρανκφούρτης. Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα όταν το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Καμία άλλη γη» έβλεπε κλειστές τις πόρτες των κινηματογράφων και εταιρειών διανομής στις ΗΠΑ. Ξημέρωνε μια ακόμα μέρα όταν οι Kneecap δέχτηκαν αποκλεισμούς στις μουσικές τους εμφανίσεις στη βάση της δημόσιας υποστήριξης της Παλαιστίνης και καταδίκης του Ισραήλ.

Η ευαισθησία τους επιλεκτική. Το ακριβώς ανάποδο από τις… χειρουργικές επιχειρήσεις βομβαρδισμού τρομοκρατών ανταρτών, δώδεκα ετών. Τρομοκρατών σαν και τον Μο Χάρα (κατά κόσμον Λίαμ Ο’ Χάνα) των Kneecap. Και με βάση αυτή την κατηγορία, μάλιστα διώκεται και αναμένεται να παραστεί σε δίκη στις 18 Ιουνίου.

Φυσικά τρομοκράτες είναι όσοι στις συναυλίες τους αναρτούν παλαιστινιακές σημαίες.

Φυσικά τρομοκράτες είναι όσοι λένε «Γαμώ το Ισραήλ», που έχει κατασφάξει τον τελευταίο αιώνα τους Παλαιστίνιους.

Φυσικά τρομοκράτες είναι όσοι αποκαλύπτουν τη σφαγή.

Φυσικά τρομοκράτες είναι όσοι καλούν σε αγώνα, ακόμα και ένοπλο ενάντια στην πολυδεκαετή κατοχή.

Και φυσικά στην Ιρλανδία γνωρίζουν πολύ καλά από κατοχή, όπως και από αντίσταση ενάντια στον κατακτητή. Και αυτό είναι που τρομάζει. Αν λοιπόν είσαι στρατός κατοχής, λογικό όλοι αυτοί να είναι τρομοκράτες. Αν είσαι καλλιτέχνης του λαού και τραγουδάς για το λαό, τρομοκράτης είναι ο στρατός κατοχής και οι ιμπεριαλιστές σύμμαχοί του.

Απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, όποιος στέκεται με την Παλαιστίνη, στοχοποιείται, διώκεται, μποϋκοτάρεται και γενικά ακολουθείται μια εκστρατεία πολλών δισεκατομμυρίων για να βαφτιστεί αντισημιτισμός ο αντισιωνισμός. Με αυτή τη λογική και πρακτική που ακολουθήθηκε σε πλήθος καλλιτεχνών, αντιμετωπίζονται και οι Kneecap. Οι ίδιοι δε δείχνουν να πτοούνται, δηλώνοντας πως τα μηνύματά τους είναι «για τις αρρωστημένες πράξεις της ισραηλινής κυβέρνησης, όχι για τον απλό κόσμο». Και συνεχίζουν: «Δε δίνουμε δεκάρα τι θρησκεία έχει ο καθένας. Γνωρίζουμε πως υπάρχει τεράστιος αριθμός Εβραίων που είναι εξοργισμένοι από αυτήν τη γενοκτονία, τόσο όσο εμείς. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι ότι οι κυβερνήσεις των χωρών όπου παίζουμε επιτρέπουν μερικά από τα φρικτότερα εγκλήματα της εποχής μας — και δε θα σιωπήσουμε».

Με κάθε βόμβα που πέφτει στη Γάζα, αυξάνονται οι εμπνευσμένοι από τον παλαιστινιακό αγώνα για μια ελεύθερη γη από τον Ιορδάνη ως τη Μεσόγειο. Ας τρομοκρατούνται όσοι τρέμουν μια Παλαιστίνη που θα αντέξει τη σφαγή. Θα τους περάσει. Ή και όχι, δικό τους πρόβλημα.